Voor zolang ik me kan herinneren heb ik altijd veel geleerd door mijn ogen de kost te geven. Dat is een mooiere verwoording dan de uitdrukking ‘stelen met de ogen’. Zo heb ik, voor een groot stuk tenminste, in het professioneel kader geleerd hoe je teams moet aansturen door te kijken hoe andere leidinggevenden dat deden. Daarbij keek ik minstens evenveel naar wat deze ‘inspirators’ goed deden, maar evengoed naar wat ze, volgens mij, minder goed deden.

En dan stelde ik mij steeds volgende vragen:

· Wat is hun visie en wat willen ze bereiken?

· Wat is het resultaat op korte en lange termijn?

· Wat kan ik hier van leren?

Daarbij is het belangrijk om nooit iemands stijl over te nemen, maar sterke elementen te integreren in je eigen stijl, zo lang het ten minste binnen je eigen stijl past.

Deze techniek paste ik ook toe op vele andere zaken in mijn leven. Zo kan ik niet meer naar een film of een serie kijken, zonder mezelf tientallen vragen te stellen:

· Met welke technieken bouwen ze de spanning op?

· Welke unieke karakteristieken kennen ze hun hoofdpersonages toe?

· Hoe verlopen de dialogen en vooral, wat wordt er niet verteld?

· Wat verbindt alles met elkaar?

· …

Uiteraard heeft me dit al veel opgebracht, maar evengoed gebeurt het dat ik helemaal van slag geraak.

Zo las ik de voorbije vakantie in het mooie Bretagne ‘Hex’ van Thomas Olde Heuvelt. Voor zij die het niet kennen, het is een horrorverhaal over een hedendaagse heks in het pittoreske dorpje Beek (Nederland). Het verhaal werd onder meer bekroond met een Hugo Award en zelfs Stephen King liet zich lyrisch uit over dit boek. Niet slecht voor een Nederlandse schrijver! Ik wou wel eens lezen waar deze hype vandaan kwam en uiteraard er iets uit leren :-)

Viel dat even tegen. Heb jij ook soms het gevoel dat iets zo goed is, dat het zelfs intimiderend overkomt? Dat had ik met Hex.

De spanningsboog, de fantastisch uitgewerkte karakters, het verbluffende oog voor detail, het zat allemaal zo sterk in elkaar dat het mij de adem ontnam.

Dan moet je weten dat ik niet eens graag horrorverhalen lees, dat is echt mijn genre niet.

Daar sta je dan. Wat valt er immers te leren uit een meesterwerk dat je eigen kwaliteiten ver overstijgt?

Wanneer ik dit vroeger meemaakte, durfde ik zelfs volledig de brui te geven aan een passie. Wat voor zin had het als je toch nooit op niveau x of y geraakt?

Met de jaren is dat kantje van mij gelukkig wat zachter geworden. Ik probeer nu te genieten van sterk meesterschap als ik het tegenkom, adem daarna diep in en uit en vertel mezelf dat iedereen zijn eigen pad heeft. Daarna haal ik een koffie en probeer opnieuw van mijn eigen pad te genieten, die koffieverslaving neem ik er graag bij.